Το άρθρο αυτό το είχαμε επιλέξει για αναδημοσίευση μια βδομάδα πριν, αλλά για τεχνικούς λόγους δεν κατέστη δυνατή η ανάρτηση. Όμως , έστω και καθυστερημένα, αξίζει τον κόπο να διαβαστεί.
Του Γιάννη Σχίζα
Εκτός από τα χαμένα αυτής της περιόδου, υπάρχουν και εκείνα που δεν κερδήθηκαν... Η προβληματική για τα Μνημόνια και την οικονομική καθίζηση αποδυνάμωσε πολλές ζυμώσεις και έκανε αβαθείς διάφορες νοητικές ασχολίες. «Ξεμείναμε» ώς ένα βαθμό από αναφορές στην ανεγκέφαλη κατανάλωση προϊόντων και χώρου, στη δυναμική των πόλεων και της υπαίθρου, στις εντάσεις των έμφυλων και διαγενεακών σχέσεων, στη μακροπρόθεσμη και ολιστική διαχείριση του κυκλοφοριακού συστήματος, στην ποιότητα και στο είδος των συνταγματικών θεσμίσεων. Σχεδόν με νοσταλγία αναζητάμε κάποια κινήματα Slow food (ποιότητα διατροφής) ή κριτικής του αθλητισμού -και δεν τα βρίσκουμε.
Όμως αντίσταση στην κατήφεια και στην αδυσώπητη λογιστική των Ευρωπαίων «εταίρων» (τρομάρα τους, θά 'λεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου...) δεν μπορεί να είναι η μονομανιακή λογιστική, ακόμη και της κουτσής Μαρίας, ούτε ένας νέο-αναχωρητισμός, ένα σουτάρισμα της μπάλας στην εξέδρα: Αντίθετα, αντίσταση είναι και μια δήλωση ευρωστίας, αντοχής, περίσσειας δύναμης. Όπως εκείνος ο Κύπριος ήρωας που ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει τη σημαία χωρίς να ξεφορτωθεί το τσιγάρο από τα χείλη του, έτσι κι εμείς μπορούμε να δείξουμε, μέσα από μια ιδεολογική πλησμονή, ότι έχουμε ενέργεια και ικανότητα να σκεπτόμαστε, έστω και «πυροβολούμενοι» από τα Μνημόνια.
Οι εορτασμοί για την «Ημέρα του Περιβάλλοντος» προσφέρονται για ένα τέτοιο εγχείρημα. Φέρνοντας τα ζητήματα ποιότητας ζωής στο προσκήνιο, και μάλιστα ενάντια στον ξεσαλωμένο οικονομισμό της εποχής μας, αντιστεκόμαστε στην αποτελμάτωση που μας επιφυλάσσουν. Το είδος, και όχι απλά το μέγεθος των παραγωγικών δυνάμεων, αποτελεί πάντα ένα επίδικο αντικείμενο, εντός και εκτός Αριστεράς. Το οικολογικό κίνημα ήλθε για να αντικρούσει το γνωμικό της μεταμαοϊκής περιόδου «άσπρη γάτα - μαύρη γάτα σημασία δεν έχει, αρκεί να πιάνει ποντίκια» -και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Και μάλιστα αναζητώντας επίκαιρες συναρτήσεις και συναλλαγές, όπως λόγου χάρη αυτή που πιθανόν να έχει εμφιλοχωρήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους «εταίρους»: Μήπως -λέω μήπως- έναντι της αμερικανικής υποστήριξης έχει αρχίσει η ελληνική κυβέρνηση να βλέπει «ωριμότερα» την υπόθεση των διατλαντικών συμφωνιών; Την οποία είχαν «πολυβολήσει» αριστεροί βουλευτές με ερωτήσεις στη Βουλή ήδη από τον Οκτώβριο του 2014;
Με αυτά και με άλλα, πιο συγκεκριμένα, θα απασχοληθούμε -κάποιοι οικολογούντες- την Κυριακή 7 Ιουνίου, στις 12 μ., στο Κτήμα Πάτμου και Καραβία 23, στα Πατήσια. Εκεί, στην αρχαιότερη κατάληψη Αττικής και πάσης Ελλάδος, θα πάρουμε την οικολογική μας «δόση», όχι ετεροκαθοριζόμενοι, αλλά μέσα από τη δική μας αυτενέργεια. Θα συζητήσουμε για τους κήπους των πόλεων από την εποχή της Βαβυλώνας ώς τις Βερσαλλίες και εντεύθεν. Και ό,τι ήθελε προκύψει... http://www.avgi.gr/article/5595674/oi-kipoi-ton-poleon
Του Γιάννη Σχίζα
Εκτός από τα χαμένα αυτής της περιόδου, υπάρχουν και εκείνα που δεν κερδήθηκαν... Η προβληματική για τα Μνημόνια και την οικονομική καθίζηση αποδυνάμωσε πολλές ζυμώσεις και έκανε αβαθείς διάφορες νοητικές ασχολίες. «Ξεμείναμε» ώς ένα βαθμό από αναφορές στην ανεγκέφαλη κατανάλωση προϊόντων και χώρου, στη δυναμική των πόλεων και της υπαίθρου, στις εντάσεις των έμφυλων και διαγενεακών σχέσεων, στη μακροπρόθεσμη και ολιστική διαχείριση του κυκλοφοριακού συστήματος, στην ποιότητα και στο είδος των συνταγματικών θεσμίσεων. Σχεδόν με νοσταλγία αναζητάμε κάποια κινήματα Slow food (ποιότητα διατροφής) ή κριτικής του αθλητισμού -και δεν τα βρίσκουμε.
Όμως αντίσταση στην κατήφεια και στην αδυσώπητη λογιστική των Ευρωπαίων «εταίρων» (τρομάρα τους, θά 'λεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου...) δεν μπορεί να είναι η μονομανιακή λογιστική, ακόμη και της κουτσής Μαρίας, ούτε ένας νέο-αναχωρητισμός, ένα σουτάρισμα της μπάλας στην εξέδρα: Αντίθετα, αντίσταση είναι και μια δήλωση ευρωστίας, αντοχής, περίσσειας δύναμης. Όπως εκείνος ο Κύπριος ήρωας που ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει τη σημαία χωρίς να ξεφορτωθεί το τσιγάρο από τα χείλη του, έτσι κι εμείς μπορούμε να δείξουμε, μέσα από μια ιδεολογική πλησμονή, ότι έχουμε ενέργεια και ικανότητα να σκεπτόμαστε, έστω και «πυροβολούμενοι» από τα Μνημόνια.
Οι εορτασμοί για την «Ημέρα του Περιβάλλοντος» προσφέρονται για ένα τέτοιο εγχείρημα. Φέρνοντας τα ζητήματα ποιότητας ζωής στο προσκήνιο, και μάλιστα ενάντια στον ξεσαλωμένο οικονομισμό της εποχής μας, αντιστεκόμαστε στην αποτελμάτωση που μας επιφυλάσσουν. Το είδος, και όχι απλά το μέγεθος των παραγωγικών δυνάμεων, αποτελεί πάντα ένα επίδικο αντικείμενο, εντός και εκτός Αριστεράς. Το οικολογικό κίνημα ήλθε για να αντικρούσει το γνωμικό της μεταμαοϊκής περιόδου «άσπρη γάτα - μαύρη γάτα σημασία δεν έχει, αρκεί να πιάνει ποντίκια» -και πρέπει να συνεχίσει να το κάνει. Και μάλιστα αναζητώντας επίκαιρες συναρτήσεις και συναλλαγές, όπως λόγου χάρη αυτή που πιθανόν να έχει εμφιλοχωρήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους Ευρωπαίους «εταίρους»: Μήπως -λέω μήπως- έναντι της αμερικανικής υποστήριξης έχει αρχίσει η ελληνική κυβέρνηση να βλέπει «ωριμότερα» την υπόθεση των διατλαντικών συμφωνιών; Την οποία είχαν «πολυβολήσει» αριστεροί βουλευτές με ερωτήσεις στη Βουλή ήδη από τον Οκτώβριο του 2014;
Με αυτά και με άλλα, πιο συγκεκριμένα, θα απασχοληθούμε -κάποιοι οικολογούντες- την Κυριακή 7 Ιουνίου, στις 12 μ., στο Κτήμα Πάτμου και Καραβία 23, στα Πατήσια. Εκεί, στην αρχαιότερη κατάληψη Αττικής και πάσης Ελλάδος, θα πάρουμε την οικολογική μας «δόση», όχι ετεροκαθοριζόμενοι, αλλά μέσα από τη δική μας αυτενέργεια. Θα συζητήσουμε για τους κήπους των πόλεων από την εποχή της Βαβυλώνας ώς τις Βερσαλλίες και εντεύθεν. Και ό,τι ήθελε προκύψει... http://www.avgi.gr/article/5595674/oi-kipoi-ton-poleon
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου