Η αλληλεγγύη δεν είναι lifestyle, είναι πράξη διεκδίκησης!

Της Μαρινίκης Κολιαράκη*
Αναμφίβολα ζούμε στο ξέσπασμα μιας ανθρωπιστικής κρίσης, που ήρθε σαν συνέπεια της οικονομικής κρίσης. Μια βόλτα στους δρόμους της γειτονιάς αρκεί για να δούμε πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν την τροφή τους στα σκουπίδια, ενώ στα σχολεία παιδιά λιποθυμούν, γιατί δεν έχουν φάει για μέρες. Σε αυτές τις συνθήκες, πλεονάζουν οι δράσεις και οι δομές που υιοθετούν τον όρο αλληλεγγύη.
Τι είναι όμως αλληλεγγύη; Είναι αλληλεγγύη τα παντοπωλεία των δήμων; Είναι αλληλεγγύη τα συσσίτια της Χρυσής Αυγής; Κάνει αλληλεγγύη το mega και ο Καμίνης; Κάνει αλληλεγγύη η εκκλησία; Οι ΜΚΟ; Οι εφοπλιστές, που υποκριτικά δέχονται όλες τις νόμιμες φοροαπαλλαγές μιας φιλάνθρωπης δράσης…; Η αλληλεγγύη δεν είναι δημόσια υπηρεσία, δεν υπάρχει υπάλληλος και βοηθούμενος. Η αλληλεγγύη δεν έχει χορηγούς, δεν είναι μια εικόνα στην τηλεόραση, δεν περιορίζεται σε ένα μεγάλο event που ο καθένας θα αφήσει κάτι και θα έχει ήσυχη τη συνείδησή του, συνεχίζοντας την επόμενη μέρα κανονικά τη ζωή του, υπό το φόβο πάντα ότι θα βρεθεί κι εκείνος μια μέρα στη θέση του βοηθούμενου. Η αλληλεγγύη είναι μια σχέση  αμφίπλευρη, που δεν αποκλείει κανέναν και όλοι οι μετέχοντες βρίσκονται στην ίδια θέση. Δεν είναι μια δράση, ένα event, είναι μια πράξη που έχει διάρκεια. Δεν έχει μόνο στόχο την επιβίωση της κοινωνίας, αλλά και τη βοηθάει κυρίως να βρει και να πιστέψει στις δυνάμεις της. Συμβάλει στο να αποκτήσει  ξανά η κοινωνία δεσμούς.
Τα τριάντα και πλέον χρόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έφτιαξαν μια κοινωνία που ζούσε με επιδόματα, που καθένας μπορούσε να κάνει οτιδήποτε αρκεί να είχε τις κατάλληλες γνωριμίες,  που δε λειτουργούσε συλλογικά, αλλά «πάλευε» καθένας ατομικά να επωφεληθεί  από όσα του προσέφερε ο κρατικός μηχανισμός, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… Ο ατομικισμός, ο καταναλωτισμός, η απομόνωση , η αστικοποίηση ακόμα και περιοχών λαϊκών, που είχαν κρατήσει το στοιχείο της γειτονιάς ήταν χαρακτηριστικά που έφερε ο «εκσυγχρονισμός» της δεκαετίας του 80.
Σήμερα το κράτος έχει σπάσει την ιδιότυπη σύμβαση με την κοινωνία, που εκφράζονταν με την προνοιακή και την επιδοματική πολιτική. Η κοινωνία έχει την επιλογή να απογοητευτεί, να απομονωθεί περισσότερο, να κλειστεί καθένας στο σπίτι του, να συνεχίσει να ψάχνει πως θα βολευτεί με τις δομές που ξεφυτρώνουν παντού, από κάποιους δήμους, κάποιους φιλάνθρωπους εφοπλιστές ή ακόμα και παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι της Χρυσής Αυγής ή να αυτοοργανωθεί και να διεκδικήσει. Δεν είναι λίγοι αυτοί που διαλέγουν το δρόμο της διεκδίκησης μέσα από της δομές κοινωνικής αλληλεγγύης.
Διαλέγουμε να διεκδικήσουμε ζωή με αξιοπρέπεια, γιατί και τα δύο είναι δικαίωμα μας! Κάθε αλληλέγγυος, παίρνει και δίνει, όχι από τη θέση εκείνου που ζητάει, αλλά από τη θέση εκείνου που ανήκει σε μια ομάδα συναποφασίζει και δρα. Αντιλαμβάνεται ότι αυτό που διεκδικεί, τη ζωή του δηλαδή και την αξιοπρέπειά του, δεν την οφείλουν μόνο σε εκείνον αλλά και στο διπλανό του, το γείτονα του και στην οικογένεια του μετανάστη συμμαθητή του παιδιού του. Είναι μια πράξη ριζοσπαστική, ενάντια στην απομόνωση και τη θεμελιωμένη νοοτροπία της προσωπικής επιβίωσης απέναντι στην επιβίωση του συνόλου.
Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Κερατσινίου-Δραπετσώνας